Onlangs vond ik een verslag dat ik ergens eind 1997 moet hebben geschreven. Een verslag van 10 pagina’s over een tweedaagse hike. Een hike die ik bijna 25 jaar geleden maakte in Bolivia. Het land waar ik dat jaar voor de derde keer was. Die keer tijdens een korte reis van 3 weken door Peru en Bolivia. Een reis langs een aantal highlights in die landen. En één van die highlights gaat voor mij de Takesi trail worden.
De trip maak ik samen met een vriend. In La Paz huren wij een bij een kampeeruitrusting bij een trekking agency. Een tentje, een brander en een slaapmatje. Eten kopen we ergens bij een klein winkeltje. Informatie halen we uit de Lonely Planet. En in de Lonely Planet staat ook een getekend kaartje met de route van de Takesi trail.
De Takesi trail (ook wel Taquesi trail) is een oud pad. Een pad dat al gebruikt werd voor de Inca’s. En na de Inca’s ook door de Spanjaarden. In de Lonely Planet staat dat het een verbindingsweg is naar de Yungas. De vochtige tropische regio naast de bergen. Een pad dat loopt over een pas op een hoogte van 4650 meter.
DAG 1 VAN DE TAKESI TRAIL
We vertrekken in het donker. Na enig zoekwerk in de duisternis vinden wij het busstation van waar wij La Pad verlaten. Onze bestemming is het dorpje Ventilla. Om op de juiste plek gedropt te worden moeten wij de buschauffeur vertellen wat de bestemming is. Wij in de bus tussen vrouwen met bolhoedjes en in vele lagen kleding ingepakt. Mannen met typische mutsen en ook dik ingepakt. In de bus met de walmen van de locals komen wij vroeger dan verwacht in Ventilla. Volgens het kaartje dat wij hebben we ongeveer 12 kilometer te hiken tot aan een mijn. Die plek ligt vlak voor de pasovergang. Ventilla ligt op ongeveer 3600 meter hoogte. Wat inhoudt dat wij meer dan 1000 meter moeten klimmen.
Aan het begin van de trail staan er eucalyptusbomen. Vrij snel na het verlaten van Ventilla wordt de weg een zandweg. Een zandweg die ook glooiend is en voornamelijk geleidelijk omhoogloopt. Wanneer ik omkijk zie ik waar wij vandaan komen. Met zicht op de vallei die wij achter ons gelaten hebben. In de loop van de ochtend komen we in het dorpje met de mooie naam Choquekohta. Hier houden we een korte stop. Alles ziet er heel stoffig uit. Enkele mensen passeren ons. Weer buiten het dorp is te zien dat we flink gaan stijgen naar de pasovergang.
Het klimmen wordt lastiger. De ijle lucht doet zich gelden. Voor ons liggen bergtoppen bedekt met eeuwige sneeuw. De vallei waar wij nog steeds doorlopen is breed. Af en toe graast ergens een verdwaalde lama of alpaca. In de wijde omtrek is verder geen mens te bekennen. We maken even halt om iets te eten. En stoppen ook een handjevol cocabladeren in de mond. Om de hoogte te kunnen trotseren.
De pas overgang van de trail
We lopen voortdurend over een smal pad dat steeds steiler de hoogte ingaat. Ergens bij een smalle doorgang denk ik dat we boven zijn. Echter opnieuw kronkelt een pad steil de hoogte in. Gaat het eerst nog over een heel oud pad omhoog, even later lopen we langs kleine en grote rotsblokken zonder nog een pad te zien. Voor mijn gevoel gaat het 45 graden omhoog. Hier moet ik elke 10 of 15 meter even stilstaan en naar lucht happen. En dan eindelijk, vroeg in de middag zijn wij boven. De pasovergang van de Takesi trail. Wolken kolken over de pas. Er waait een koude wind. Van een heldere en zonnige wereld tijdens de klim moeten we afdalen in de mist. Er is nu duidelijk een oude Inca trail te zien wat het dalen makkelijk maakt.
Voor ons ligt een lange afdaling naar 2280 meter. De vriend waar ik mee loop kan op sommige momenten niet verder. Hij “moet” slapen. Ik spoor hem aan om door te lopen, om verder af te dalen. Dit omdat ik vermoed dat zijn “slaap” voortkomt uit verschijnselen van hoogteziekte. Ergens in de middag besluit ik om van het pad af te gaan en de tent op te zetten. We duiken de slaapzakken in en proberen te slapen. Ik eet nog wat. Mijn vriend heeft geen trek. Voor ons ligt een lange nacht.
DAG 2 VAN DE TAKESI TRAIL
Al vroeg ben ik uit de warme slaapzak. Buiten zie ik een heldere zonnige wereld. Bergtoppen om ons heen. De tent staat vlak bij een stroompje. Hoewel al een stuk verwijderd van de pas zijn we nog niet echt veel afgedaald. Na een ontbijt van oud brood en vlees uit blik vertrekken wij. Een lange dag afdalen wacht op ons. De hike loopt nu grotendeels over een pad van regelmatig naast elkaar gelegde stenen. Een pad van waarschijnlijk honderden jaren oud. Na ongeveer 2 uur afdalen zien we een dorpje liggen. Een dorpje genaamd Taquesi. In het dorp veldjes die ommuurd zijn. Schapen binnen de omheiningen. Huisjes opgebouwd van keien en een dak van stro. Rook kringelend uit een schoorsteen. Blaffende honden verwelkomen ons. Een smoezelig uitziende vrouw gluurt over een muurtje. Ook haar zoontje kijkt. Ze zien er armzalig en ondervoed uit.
De hike gaat verder. Even later passeren we een bruggetje waar een mannetje met een vervaarlijk kapmes staat. Hij vraagt te betalen voor het oversteken. We kijken hem dom aan. Terwijl ik “no entiendo” zeg lopen we door. Allebei zijn we één tot anderhalve kop groter en het mannetje kijkt en laat ons gaan. Gestaag dalen we verder richting de drukkende vochtigheid va de yungas. We volgen de Rio Taquesi. Drinken voldoende dus tijdens de lange afdaling. De omgeving laat steeds meer weelderige groene tropische vegetatie zien. Op sommige stukken gaat het steil omlaag. Het is stevig doorlopen om voor het eind van de dag op onze plaats van bestemming te komen.
Wanneer we eindelijk in het dorpje Chojila aankomen zoeken we naar een plak om te overnachten. We vinden een soort guesthouse met 2 gore bedden. Douchen kan we bij de eigenaar in huis. De douche is een hok met een lemen vloer en lemen wanden. Avondeten doen we in het dorpje in een aftands restaurantje waar een paar locals bier drinken. We eten een maaltijd van soep, rijst en een gebakken ei terwijl we kijken naar een in stukken gesneden varken.
Terug naar La Paz
Heel vroeg woord ik wakker door een enorme onweersbui die boven het dorp hangt. Niet veel later vertrekken we naar het pleintje van waar de bus naar La Paz vertrekt. We stappen in maar moeten telkens ergens anders plaatsnemen wanneer mensen met een genummerd plaatsbewijs instappen. Wanneer de chauffeur opduikt en ons aanspreekt begrijpen wij dat één van ons de bus moet verlaten. Ineens spreek ik geen enkel woord Spaans meer. We blijven zitten op een houten krukje in het gangpad. Uiteindelijk vertrekt de mopperende chauffeur. In het donker en onder een stromende regen verlaten wij het dorp.
Wanneer het licht is zie ik dat we door een dal rijden. Op de hellingen kale plekken daar waar aardverschuivingen hebben plaatsgevonden. De bus stopt een aantal maal, daar waar puin op de weg ligt. Alle mannen moeten uitstappen, wij ook. Om mee te helpen rotsblokken aan de kant te gooien of te schuiven zodat de bus er langs kan. Later op de dag wordt het droog. De bus rijdt langzaam weer het dal uit. Dan duikt La Paz weer op. In de hoofdstad eindigt onze Takesi trail. De chauffeur brengt ons naar een kroegje waar wij een biertje krijgen van hem. Als dank voor de hulp onderweg. De boze chauffeur van de ochtend is een aardige man. Bij het proosten zijn we amigos por siempre!
Het lopen van de Takesi trail
De trail is een Inca trail. Echter niet zo populair als de bekende route in Peru. Deze trekking heb ik in 1997 gelopen. De info die ik destijds had stond in de Lonely Planet. (Editie 1996). Zelf heb ik even gekeken op het internet en er zijn genoeg organisaties die deze trail aanbieden. Ook Nederlandse organisaties. Informatie is uiteraard ook te vinden op de site van de Lonely Planet!
De foto’s in deze blog is eigen materiaal. In die tijd maakte ik zowel foto’s als dia’s die ik voor deze blog ingescanned heb.